"Z tego przewodnika pewnie nie dowiesz się, gdzie wypijesz najlepsze mango lassi w Kerali, gdzie najtaniej przenocujesz w Bombaju, a gdzie najlepiej "zaimprezujesz" w Goa. Nie będzie w niej polityki i wszelkich informacji o Indiach, które możesz łatwo sprawdzić w Wikipedii. Nie będzie w niej silenia się na obiektywizm, które zgubiło najlepszych reporterów.Ale też nie będzie typowo blogerskiego pisania o zakupach i przygodach żołądkowych. Unikam też zachwycania się każdą formą egzotyki.
Forma, którą wypracowałem, mieści się pomiędzy reportażem a dziennikiem podróży. Wędrując ze mną poznasz różne miejsca w Indiach, od Riszikeszu na północy po Kanyakumari na południu oraz od Bombaju po Kalkutę i Andamany. Zahaczymy też o niejeden aśram. Wędrujemy po swojemu, bo inaczej nie chcę i pewnie też nie umiem. Geografia i przemieszczanie się jest dla mnie pretekstem, by pokazać coś więcej. Jest to bowiem też książka o mnie w Indiach i Indiach we mnie.
Chcę Wam oprócz samych Indii powiedzieć, skąd w ogóle temat tego kraju, i szerzej Wschodu, wziął się w moim życiu. Wiele z tych tekstów pisałem na gorąco, bywając w okresie polskiej zimy w Indiach w latach 2013-2017. Później, porządkując te teksty pod kątem książki, zdałem sobie sprawę, że wygląda to tak, jakby różni ludzie w jednej formie Piotra Bielskiego wybierali się do Indii. Naprawdę miłe uczucie".
Z lustra spoglądają na mnie Śiwa z Parwati. Przytuleni na tle wschodzącego księżyca. Inne odbicie Śiwy na mojej bawełnianej torbie, wiszącej na krześle, na którym akurat rozciąga się kot Ganesz, pokazuje odsłoniętą dłoń złożoną w gest" "Zatrzymaj się". Drugi kot, Czakra, próbuje złapać muchę. Gdy już ją upoluje lub da sobie z nią spokój, znowu pogoni Ganesza.
Figurkę Ganeśi z Kalkuty trzymam w szufladzie - został nam ten najmniejszy z najmniejszych - pozostałych siedmiu braci rozdaliśmy przyjaciołom. Wszystkie ręcznie rzeźbione w dzielnicy rzeźbiarzy bogo-twórców. Aha, jednemu słoniowatemu bogu stłukło się ucho i wylądował w śmietniku. I tego najmniejszego chciałbym jakoś uplasować w domu, mógłby tradycyjnie stać przy drzwiach, ale tam już nalepiliśmy dziewczynkę z bindi pomiędzy oczami i dłońmi złożonymi w namaste.
W sypialni jest już Budda i tantryczna para w pozycji yab yum - kosmicznego zjednoczenia. Z drugiej strony pleciony z ratanu lingam Śiwy z małą świątynią. Przy łóżku leży książka, oczywiście o Indiach, a z niej wystaje zakładka, obrazek, który dostałem w pociągu relacji Bombaj - Hajdarabad z podobiznami starego Sai Baby z Shirdi i tego współczesnego z bujną czupryną oraz napisem: "Live with God for God & in God".
Puszczam płytę i słyszę dźwięczne: "Om Namah Śiwaja, Om Namah Śiwaja". Sam zaczynam ją nucić.
Uważam, że mam duży dystans do Indi... Namaste!
